Vrijwilligerswerk @ Palampur

Lieve allemaal!
Ik waag weer eens een poging achter deze gammele computer. Ik bevind mij nu in Bundla, een klein bergdorpje dichtbij Palampur. In Bundla zijn geen toeristen maar wel is er een camp waar nog ongeveer 15 andere vrijwilligers verblijven. In dat gebouw kunnen wij ook gratis eten en drinken. Wij verblijven in een huis op 10 minuten lopen vanaf daar. Toen ik in Bundla aankwam werd mij verteld over de vrijwilligers projecten die daar plaatsvonden. Dat waren er heel veel, maar omdat wij hier maar een korte periode verblijven konden we niet elke optie kiezen. De keuze voor ons bestond uit of kinderopvangcentrum of het schilderen van scholen of lesgeven. Omdat ik in Thailand al in een weeshuis had gewerkt wilde ik nu wel het lesgeven proberen. De school waar ik 's ochtens naartoe ga ligt hoog in de bergen. De kinderen die daar naar school gaan wonen allemaal ook daar in de bergen. Het is een hele kleine school met ongeveer 30 leerlingen. Die zijn verdeeld in 3 klassen. Samen met Amanda, een Zweedse vrijwilligster geef ik de jongste kinderen les. Deze zijn tussen de 4 en 6 jaar oud. De school heeft 2 lokalen maar die zijn erg donker waardoor we eigenlijk altijd buiten op een kleedje zitten. De jongsten kunnen we nog niet veel leren maar met de ouderen oefenen we het alfabet en korte woordjes. Ook zing ik aan 1 stuk door liedjes waardoor ik naar bed ga met de hokey pokey in mijn hoofd. Ik geef les op de school van 9 tot half 1. Daarna heb ik in de vrijwilligerscamp hindi les, de taal die in India gesproken wordt. Dat is erg leuk, maar ik kan nog steeds niet echt met de kindjes converseren. 's middags ga ik naar een soort naschoolse opvang. Daar komen de kinderen dan om hun huiswerk te maken, of om gewoon te spelen. Ook komen er een aantal vrouwen uit het dorpje naartoe om een beetje Engels te leren. Ik lees nu vooral kinderboekjes met Indiase volwassen vrouwen. Erg schattig. Om 6 uur ben ik dan weer thuis. Dan is er altijd yogales in het vrijwilligershuis. Hier ben een aantal keer naartoe geweest maar ik voelde me een beetje een walrus tussen alle geoefende yoga-ers. Na het eten bereid ik meestal mijn les voor of ga ik wat drinken op ons dakterras.
Deze week was er een feestweek in Bundla waardoor er dinsdag, donderdag en vrijdag geen school was. Op dinsdag ben ik toen samen met Amanda de bergen in gegaan om op huisbezoek te gaan bij de ouders van onze kindjes. Dat was heel erg interessant. De mensen leven daar in berghutjes met 1 bed en een houtgestookte oven. Dat was heel indrukwekkend. Op donderdagochtend heb ik een stadje aan de Tibettaanse grens bezichtigd samen met Francheska. Dat was ook heel leuk om te zien en daar heb ik voor het eerst in eeuwen weer eens cappucino gedronken. Erg fijn. Op vrijdag had ik vanwege de feestweek eigenlijk ook een vrije ochtend maar ik besloot met een Duitse vrijwilligster mee te gaan naar een school voor kinderen met een mentale achterstand. Dat werk wilde ik namelijk heel graag doen maar dat kon niet omdat ik hier te kort was. Ik ging eigenlijk alleen maar mee om een kijkje te nemen maar voor ik het wist stond ik voor een klas van 10 kinderen met aandoeningen als het syndroom van down, autisme, schizofrenie en mentale retardatie. Dat was de meest uitputtende ochtend tot nu toe. Ik kwam ogen te kort. Als ik even niet oplette waren ze in de ene hoek bezig elkaar te wurgen, was een ander bezig een touwtje op te eten, had 1 jongentje alle lunchpakketjes uit de tassen gestolen en was een ander bezig met uit het raam te klimmen. Ik was blij toen ze buiten gingen spelen. Daar kwamen we op het leuke idee om de kinderen spookjes te laten maken van stof en het hoofd dan te vullen met zand. Dat klonk beter dan het daadwerkelijk uitpakte. De spookjes werden uiteindelijk gebruikt als moordwapens waardoor we de rest van de ochtend weer achter de kinderen aan hebben moeten rennen om ze weer af te pakken. Ik was toen ik thuis kwam toch maar blij dat ik op de school werkte.
Na school ga ik soms met Liam en Marlie, 2 mensen uit mijn huis, de bergen in om een stukje te wandelen. Dat is altijd heel leuk alleen slaat het weer soms plotseling om waardoor we naar beneden moeten sprinten omdat we midden in een hagelbui zitten.
Ik zit nu dus weer in een hele andere omgeving maar de rust hier is wel weer even prettig na al die hectiek van de steden. Ik ga binnenkort naar Goa met de trein om daar weer ander vrijwilligerswerk te doen. Ik ben benieuwd!
Ik hoop dat in Nederland ook alles goed blijft gaan, en ik hou jullie op de hoogte!
Dikke knuffel van Nico